Επιμελητές: Νάσιος Βαρνάβας, Ήρα Σαββίδης, Μαρίνα Χριστοδουλίδου, Ευαγόρας Βανέζης
Οργανωτές: Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού και Νεολαίας Κύπρου · Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Κύπρου
Επίτροπος: Πέτρος Δυμιώτης
Βοηθός Επίτροπος: Αγγέλα Σκορδή
Το να ζούμε μαζί, ιδίως το να ζούμε μαζί ιδιόρρυθμα, υποδηλώνει μια ηθική (ή μια φυσική) της απόστασης μεταξύ των συνοίκων.
—Ρολάν Μπαρτ, Πως να Ζούμε Μαζί
Η έκθεση Anachoresis καταπιάνεται με τις αποστάσεις ως σημεία αναφοράς, τα οποία μας επιτρέπουν να προσεγγίσουμε αρχιτεκτονικά και πολιτισμικά πρότυπα που οδηγούν σε νέες κοινωνικότητες. Η διαπραγμάτευση των αποστάσεων και των ρυθμών εκείνων που είναι απαραίτητοι για να ζούμε μαζί έχει ξαφνικά πάρει νέες διαστάσεις. Ποιο είναι το λεξιλόγιο που αναδύεται και ποιες είναι οι χωρικές εμπειρίες που προκύπτουν μέσα από αυτή την διαδικασία; Αντλώντας από τον τρόπο που επεξεργάζεται ο Ρολάν Μπαρτ την έννοια της αναχώρησης, και προσπερνώντας τις αρνητικές συμπαραδηλώσεις εννοιών όπως είναι η απομάκρυνση και η αποξένωση, η ιδέα της αναχώρησης προτείνεται εδώ ως εναλλακτική. Ως ένα αιφνίδιο τράνταγμα, η αναχώρηση γίνεται κατανοητή ως μια πράξη που καταλαμβάνει χώρο στο μεταίχμιο μεταξύ του εξωτερικού-δημόσιου και του εσωτερικού-ιδιωτικού χώρου.
Ο εσωτερικός χώρος μετατρέπεται σε μια δομική πρόκληση που συνδέει τον εσωτερικό μας εαυτό (εσωτερικότητα) με την καθημερινή χωρική εμπειρία. Η έκθεση προτείνει μια οριζόντια τοποειδική εγκατάσταση, μεγεθύνοντας το πιο κοινωνικό αντικείμενο – εκείνο που μας ενώνει περισσότερο από κάθε άλλο, το τραπέζι. Παίρνοντας μια δομοστοιχειωτή και σχεδόν μνημειώδη μορφή, η οποία έχει ως αφετηρία τις ανόμοιες κλίμακες που μπορεί να δει κανείς περπατώντας στην πόλη, γίνεται από μόνο του ένα αρχείο κλιμάκων. Προσαρμόζεται σε μια δελεαστική αναστρεψιμότητα ανάμεσα στο μέσα και στο έξω και, προτείνοντας μια συνεργατική μικρο-αστικότητα, θέτει υπό αμφισβήτηση τις καθημερινές μας πράξεις και τις τυπικές μας συμπεριφορές.
Μέσα από μια διαδικασία πρόσθεσης, αφαίρεσης, τοποθέτησης και επανατοποθέτησης καθημερινών αντικειμένων στο τραπέζι, αυτό μετατρέπεται σε έργο υποδομής, το οποίο επιτρέπει τον σχολιασμό, την επανερμηνεία του ερωτήματος: πως δομείται ένας χώρος συνάθροισης; Ο σχεδιασμός της εγκατάστασης ενσωματώνει τοπικά αρχιτεκτονικά ιδιώματα και υλικότητες, εξερευνώντας το πως μια προσέγγιση που προϋποθέτει πολλαπλούς δημιουργούς μπορεί να εφοδιάσει την αρχιτεκτονική με τη δυνατότητα να δημιουργήσει καινοτόμες μορφές εντοπιότητας. Ακόμα, η ενσωμάτωση της κίνησης (χορός-ως-σχεδιασμός) και του ήχου (πλατφόρμα αναμετάδοσης), ιδιόρρυθμες χρονικότητες που εντάσσονται στις «αναλογίες μιας φαντασιακής κοινότητας», παράγει εργαλεία για τον σχεδιασμό χωρικών πρωτοκόλλων για μελλοντικούς (κοινοτικούς) εσωτερικούς χώρους.
Title: Anachoresis
Curators: Nasios Varnava, Era Savvides, Marina Christodoulidou, Evagoras Vanezis
Organisers: Cyprus Ministry of Education, Culture, Sports and Youth – Cyprus Architects Association
Commissioner: Petros Dymiotis
Deputy Commissioner: Angela Skordi
Living-Together, especially idiorrhythmic Living-Together, implies an ethics (or a physics) of distance between cohabiting subjects.
—Roland Barthes, How To Live Together
Anachoresis addresses distances as a point of reference through which to approach architectural and cultural paradigms, which give rise to new socialities. The negotiation of distances and rhythms necessary for living-together has all at once taken on new dimensions. What is the vocabulary that emerges, and what are the spatial experiences that occur through this process? Taking Roland Barthes’s elaboration of the notion of anachoresis as a starting point, and looking past the negative connotations of notions like distancing and alienation, the idea of anachoresis is proposed here as an alternative. Being an abrupt jolt of departure, anachoresis is seen here as an act that takes up space at the threshold between the outdoor–public and the indoor–private space.
The indoor (interior) space becomes a structural challenge that acts as a bridge between one’s inner self (interiority) and the everyday spatial experience. Anachoresis proposes a horizontal site-specific installation, scaling-up the unifying agent and most social object of interior living, the table. Given a modular and quasi-monumental form that is inspired by the differing scales that we come across during a walk in the city, it becomes in itself an archive of scales. It adapts to a seductive reversibility between the outside and the inside, and—by suggesting a micro-urbanism of cooperation—puts our daily acts and typical behaviours into question.
Through the addition, subtraction, staging and restaging of everyday objects on the table, the latter is transformed into a substructure that enables one to comment, re-interpret and re-pose the question of how a gathering space is constructed. The installation design incorporates local architectural idioms and materialities, exploring how a multi-authorial approach can empower architecture to produce novel forms of locality. Furthermore, the incorporation of movement (dance-as-design) and sound (broadcasting platform), idiorrhythmic temporalities within the “proportions of a fantasized community”, produces tools for the design of spatial protocols for (communal) interiors to come.