Το Κυπριακό περίπτερο στη 17η Διεθνή Έκθεση Αρχιτεκτονικής – La Biennale di Venezia διερευνά τις χωρικές εμπειρίες που προκύπτουν όταν η “κατοίκηση αποστάσεων” προτείνεται ως πλαίσιο για την ανάπτυξη νέων μορφών κοινωνικότητας. Η έννοια της αναχώρησης έχει χρησιμοποιηθεί από τον Ρολάν Μπαρτ στο “πώς να ζήσουμε μαζί”, για να δηλώσει την αιφνίδια μετάβαση που οδηγεί στη δημιουργία χώρων για άτυπες και ιδιόρρυθμες εκφάνσεις συμβίωσης. Στο Κυπριακό περίπτερο εισάγεται ως πράξη που λαμβάνει χώρα στο σημείο σύγκλισης του αστικού – δημόσιου χώρου και του εσωτερικού – προσωπικού χώρου – εκεί όπου η απόσταση μεταξύ τους αποθολώνεται και κατοικείται.
Η οριζόντια τοποειδική εγκατάσταση, μεγεθύνει μια από τις πιο αρχετυπικές δομές και ένα από τα πιο κοινωνικά αντικείμενα, το τραπέζι. Σε σχεδιασμό του Νάσιου Βαρνάβα και της Ήρας Σαββίδου (Urban Radicals) σε διάλογο με τους Ευαγόρα Βανέζη και Μαρίνα Χριστοδουλίδου, η εγκατάσταση βασίζεται στην αρχική οικιστική τυπολογία του περιπτέρου, με το τραπέζι να λαμβάνει μια σχεδόν μνημειώδη μορφή. Αυτή η αρχιτεκτονική χειρονομία ενοποιεί εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους, καθοδηγώντας κάποιον σε ένα ρυθμικό περίπατο, μέσα από χώρους παύσης και διαδρομής και ενεργοποιώντας νέα πρωτόκολλα αποστασιοποίησης, καθώς εξισορροπεί την ανάγκη μας να είμαστε μαζί.
Η βάση του τραπεζιού παραπέμπει σε τοπία της Κύπρου: πρώτες ύλες και τοπογραφίες. Η επιφάνεια του τραπεζιού τεμαχίζεται και επανασυναρμολογείται σε ένα μωσαϊκό “νησιών” που επιτρέπουν την πολλαπλότητα πολιτισμικών και κοινωνικών γλωσσών. Ενσωματωμένα στην επιφάνεια του τραπεζιού, αντικείμενα παιχνιδιού, υποδομής και χειροτεχνίας αρχειοθετούν αφηγήσεις συνύπαρξης και συνεργασίας, δημιουργώντας μια χαρτογραφία τοπίων και χαρακτήρων που βρίσκεται στο ενδιάμεσο τοπικών και παγκόσμιων κλιμάκων και ρυθμών. Στο τραπέζι παρουσιάζονται προτάσεις Αρχιτεκτόνων και διατομεακών ομάδων, από την Κύπρο και το εξωτερικό, που προσκαλούν αναστοχασμούς ως προς τις φυσικές και κοινωνικές διαστάσεις της αρχιτεκτονικής πρακτικής. Μέσα από τις οπτικές του αστικού και του οικιακού τοπίου, του queerness, του παιχνιδιού, της αρχιτεκτονικής παράδοσης και της τεχνολογίας, προτείνεται μια μικρογραφία φαντασιακών κοινοτήτων.
Το πρότζεκτ αναδεικνύει επίσης την αναθεώρηση χωρικών σχέσεων με άλλα μέσα, όπως ο ήχος και ο χορός. Σε συνεργασία με τον συνθέτη Γιάννη Χριστοφίδη, παρουσιάζεται το ηχοτοπίο “things in the distance”, το οποίο εντείνει την αίσθηση αναστρεψιμότητας του μέσα και του έξω, ενώ στα πλαίσια της πρακτικής dance-as-design των Μιχάλη Θεοφάνους και Γεωργίας Τέγου, παρουσιάζονται τα αποτελέσματα χορογραφικής έρευνας με τον τίτλο “anew”, θέτοντας σε νέα δομή τις καθημερινές μας πράξεις και τις τυπικές μας συμπεριφορές.
Η επιμελητική πρόταση anachoresis: upon inhabiting distances συνοδεύεται από μια έκδοση και εφημερίδα. Η έκδοση συγκεντρώνει τις επιμέρους θεματικές της επιμελητικής πρότασης και των συμμετεχόντων, ενώ ανοίγεται και σε συναφείς εισηγήσεις και κείμενα προσκεκλημένων συνεργατών. Η εφημερίδα περιλαμβάνει άρθρα που συνεισφέρουν επιμελητές και εκθέτες της φετινής Μπιενάλε, όπως και άλλοι επαγγελματίες του χώρου, και διανέμεται δωρεάν κατά τη διάρκεια της έκθεσης.
