Η αρχιτεκτονική κοινότητα είναι ενώπιον ακόμη μίας καταστροφής διατηρητέας εμβληματικής οικοδομής και ιστορικής αρχιτεκτονικής αξίας, αυτή τη φορά λόγω υπαιτιότητας φωτιάς στο Αρχοντικό Παυλίδη, κτίσμα του 19ου αιώνα, το οποίο από το 2013 παρέμεινε σε αχρηστία.

Η καταστροφή ιστορικών κτισμάτων δεν είναι μόνο απώλεια οικοδομικού αποθέματος, αλλά απώλεια πολιτιστικού πλούτου. Η ανάδειξη της πολιτιστικής αρχιτεκτονικής κληρονομιάς διαφυλάσσεται μέσω συντήρησης των διατηρητέων κτισμάτων και θα έπρεπε να ήτο στις προτεραιότητες της πολιτείας. Είναι και ο λόγος που η Κυπριακή Δημοκρατία έχει υπογράψει όλες τις συμφωνίες που έχουν γίνει για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς (Χάρτα της Βενετίας (1964), Διακήρυξη του Άμστερνταμ (1975), Σύμβαση της Γρανάδας (1985), Διεθνής Χάρτα για την Προστασία των Ιστορικών Πόλεων (1987).

Παρόλο οτι, οι ιδιοκτήτες διατηρητέων κτηρίων έχουν την ευθύνη συντήρησης, παρέχοντας τους ήδη πολεοδομικά κίνητρα για πλήρη ή μερική αποκατάσταση, εντούτοις αδυνατούν να τα αξιοποιήσουν λόγω χρονοβόρων διαδικασιών αδειοδότησης και αυξημένου οικοδομικού κόστους. Αποτέλεσμα αυτών, η πλειονότητα των διατηρητέων κτηρίων να οδηγούνται σε εγκατάλειψη και επιδείνωση της στατικής τους επάρκειας και να χρησιμοποιούνται ως χώροι συγκέντρωσης – διαμονής ευάλωτων ομάδων με κίνδυνο τον άνθρωπο και την κοινωνική δομή της περιοχής.

Ο Σύλλογος Αρχιτεκτόνων Κύπρου αναδεικνύει εκ νέου την έλλειψη βούλησης της πολιτείας για την προστασία της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς αλλά και αδυναμιών να καταγραφούν αξιόλογα κτήρια για διάσωση των πιο χαρακτηριστικών δειγμάτων της αρχιτεκτονικής. Η εγκατάλειψη ή και καταστροφή τους, όχι μόνο δημιουργεί πλήγμα στον ιστό της πόλης και της ιστορίας, αλλά επιβεβαιώνει τη γύμνια του συστήματος.

Η ιδιοκτησία αποτελεί σημαντικό ανθρώπινο δικαίωμα, η οποία όμως συνεπάγεται με ευθύνες τόσο στον ιδιωτικό, όσο και δημόσιο τομέα.