Ομάδα Μελέτης: Βασίλης Ιερείδης, Αναστασία Λαδά, Αιμίλιος Μιχαήλ, Ελένη Μητάκου, Παρασκευή Φανού, Δημήτρης Χατζόπουλος, Χρίστος Χατζήμιχαηλ, Νικόλας Τηλεμάχου, Τρύφωνας Χριστοφόρου, Φρίξος Σταυρινίδης.
Η αποκατάσταση των κτισμάτων, η επιλογή χρήσεων που ενθαρρύνουν τη μνημη και τη βιωσιμότητα αλλά και ο σχεδιασμός ενός δικτύου για τη συνδεσιμότητα του αγροκτήματος με την υπόλοιπη περιοχή αποτελούν τους κεντρικούς στόχους της πρότασης.
Ο κεντρικός χώρος αποκαθίσταται ως ένας χώρος ευρύτητας όπου η κίνηση του περιπατητή επιβραδύνεται. Η νέα αυτή πλατεία αποτελεί ένα χώρο όχι σταθερό και στατικό αλλά αντίθετα συνεχώς μεταλασσόμενο. Προβάλλοντας μία εικόνα που αλλάζει, ανάλογα με την ανάπτυξη και την ανθοφορία των φυτών και τον κύκλο ζωής τους. Η αίσθηση οικειοποίησης του χώρου επαναπροσδιορίζεται λόγω αυτών των αργών και σταδιακών αλλαγών που προλαβαίνουν το χρόνο και δημιουργούν σχέσεις γειτνίασης με το προϋπάρχον αλλά και το διαχρονικό. Η περιοδικότητα των εποχών και η μεταβλικότητα του κύκλου ανθοφορίας και καρποφορίας των φυτεύσεων αποτελούν το κεντρικό εύρημα, το στολίδι και ταυτόχρονα το κύριο έκθεμα που θα λατρέψει ο επισκέπτης του χώρου.
Στη συγκεκριμένη πρόταση αυτό που ορίζεται είναι ο χώρος που δίνεται στον άνθρωπο για να κινηθεί, το φυσικό στοιχείο αφήνεται ελεύθερο να αναπτυχθεί και να καταλάβει όλο το ζωτικό χώρο. Μεμονωμένα δέντρα προστίθενται ως σημεία αναφοράς αλλά και σε μία προσπάθεια ανάδειξης τος ως μοναδικά αντικείμενα στο χώρο.
Ως τώρα έχει φανεί πόσο συνδεδεμένος με την πανάρχαια λατρευτική παράδοση είναι ο αγρός της Γεροσκήπου και για το λόγο αυτό, προτείνουμε να αξιοποιηθεί για την πολιτιστική και τουριστική προβολή της ευρύτερης περιοχής. Δεν είναι όμως στόχος της συγκεκριμένης μελέτης η δημιουργία ενός θεματικού πάρκου με αναφορές στην λατρεία της Αφροδίτης, ούτε η δημιουργία ενός εκτεταμένου μουσειακού χώρου, με μόνιμα εκθέματα που πιθανόν να τα επισκέπτονται αποκλειστικά τουρίστες και σχολεία.
Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι κάτι περισσότερο από την αναπαράσταση ιστορικών ή μυθολογικών δεδομένων, είναι η αναβίωση της γεωργικής παράδοσης, του φυσικού τοπίου, της θρησκευτικής κατάνυξης, της λατρείας για τη φύση, μέσα από μία γιορτή, τη γιορτή του πολιτισμού.
Με τον τρόπο αυτό προσδοκάται η σύνδεση των ιστορικών εποχών. Το αποτέλεσμα είναι ένας τρόπος με μνήμες από όλες τις περιόδους, της μυθολογικής αρχαιότητας, της πρόσφατης αγροτικής ιστορίας του αγροκτήματος και του σήμερα όπου ο χώρος, η ευρύτερη περιοχή της Πάφου, γίνεται πλέον πόλος έλξης τουριστών εξαίτιας των ιδανικών τοπολογικών διαμορφώσεων, της θάλασσας και του κλίματος. Ο αρχαίος πολιτισμός, η αγροτική παραγωγή και η θάλασσα αναφέρονται στις τρεις κτιριολογικές ενότητες της πρότασης, κατ’αντιστοιχία στην τριμερή διάταξη και παράθεση των κτιριακών συνόλων του αγροκτήματος.
