Στην Κύπρο, ένα μικρό νησί που μόλις βγήκε από την αποικιοκρατία, οι νέοι που σπούδαζαν ήταν ελάχιστοι. Πόσον μάλλον οι γυναίκες και… μάλιστα σε ένα επάγγελμα μέχρι τότε εντελώς ανδροκρατούμενο. Στον κλάδο της αρχιτεκτονικής οι πρώτες γυναίκες φεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό την δεκαετία του 1960 με εξαίρεση την Μάρω Ευθυμιάδου Ατζίνη που αποφοίτησε το 1961. Μία απόφαση δύσκολη για εκείνη την εποχή. Ήταν η εποχή μετά τον αγώνα της Ανεξαρτησίας και την ανακήρυξη της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ξεκινώντας από τη γενιά εκείνων των λίγων πρωτοπόρων γυναικών που στις αρχές του 20ου αιώνα έσπασαν τα ταμπού της εποχής για τα ανδροκρατούμενα επαγγέλματα,

Η πρώτη γυναίκα Αρχιτέκτονας της Κύπρου Ευθυμιάδη Ατζίνη Μάρω γεννήθηκε στην Λευκωσία και αποφοίτησε από το Μετσόβιο Πολυτεχνείο το 1961. Εργάστηκε στην Αθήνα, στην Γερμανία, στην Ισπανία και την Ιταλία ως Αρχιτέκτονας Πολεοδόμος. Επέστρεψε στην Κύπρο το 1967, μια εξαιρετικά σημαντική εποχή για την εξέλιξη της σύγχρονης κυπριακής αρχιτεκτονικής. Με ουσιαστική εμπειρία στη χρήση του οπλισμένου σκυροδέματος και ιδιαίτερα στον σχεδιασμό της κοινωνικής κατοικίας, είχε δυναμική εμπλοκή στα κοινά και στον αρχιτεκτονικό διάλογο. Μετά τον πόλεμο του 1974 μέσα από το Τμήμα Πολεοδομίας και Οικήσεως σχεδίασε προσφυγικούς συνοικισμούς, όπου φαίνεται το ιδιαίτερο ενδιαφέρον της στον κοινωνικό ρόλο που δύναται να διαδραματίσει η αρχιτεκτονική. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι κοινοτικοί κήποι που ένταξε στους συνοικισμούς, καθώς και το περιβαλλοντικό της ενδιαφέρον κατά τον πολεοδομικό σχεδιασμό σε δημόσια έργα, όπως το πάρκο του Αγίου Δημητρίου και αργότερα, στη συζήτηση για την πολεοδομική ένταξη του Πεδιαίου. Απεβίωσε σε ηλικία 60 ετών και όσοι την γνώρισαν την χαρακτήριζαν πανέξυπνη γυναίκα.