Ο Πεύκιος Γεωργιάδης γεννήθηκε στη Λευκωσία, στην γειτονιά του Τρυπιώτη, τον Φεβρουάριο του 1935, γιός του Ιωάννη Γεωργιάδη, δασικού Έπαρχου από την Ίνεια της Πάφου και της Κατίνας Σάββα (από το Κτήμα της Πάφου) και ως ο κατά έντεκα χρόνια μικρότερος αδελφός της Γεωργίας. Αποφοίτησε από το Παγκύπριο Γυμνάσιο το 1952 και έφυγε για σπουδές στο Ηνωμένο Βασίλειο τον ίδιο χρόνο. Το 1957 έλαβε το δίπλωμα του Αρχιτέκτονα από το Πανεπιστήμιο Sheffield Αγγλίας. Για την απόκτηση της απαιτούμενης επαγγελματικής πείρας, εργάζεται σε αρχιτεκτονικό γραφείο στην Γερμανία. Επιστρέφει στην Κύπρο το 1959 και διορίζεται Αρχιτέκτονας στο Τμήμα Δημοσίων Έργων ενώ το 1960, μετά από την απαιτούμενη επαγγελματική άσκηση πέρασε τις σχετικές εξετάσεις και έγινε μέλος του RIBA (Royal Institute of British Architects).

Το 1957 γνωρίζει στην Αγγλία, σε ένα πάρτι, την σύζυγο του Margret, με την οποία διατηρεί επαφή κατά την διάρκεια των σπουδών του και της μετέπειτα επαγγελματικής άσκησης του στο Hanau της Γερμανίας. Μετά από πολύχρονη σχέση και πολλά πήγαινε-έλα, παντρεύονται στην Λευκωσία με πολιτικό γάμο το 1962, ενώ ακολουθεί το 1963 θρησκευτικός γάμος στο παρεκκλήσι του Αγίου Πνεύματος της τότε Παιδαγωγικής Ακαδημίας. Μαζί αποκτούν 4 παιδιά, τον Γιάν, την Κάριν, τον Στέφανο και την Αλέξια. Το 1961 εξασφαλίζει υποτροφία για ένα έτος από την Κυβέρνηση της Ολλανδίας και παρακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές στο “Bowcentrum” στο Rotterdam, όπου με διατριβή στο θέμα των σχολικών μονάδων μέσης εκπαίδευσης, έτυχε του σχετικού διπλώματος για προγραμματισμό και σχεδιασμό σχολικών κτιρίων. Το 1962 ήταν ο πρώτος Αρχιτέκτονας που διορίστηκε στο Τεχνικό Τμήμα του τότε Γραφείου Ελληνικής Παιδείας και μετέπειτα Υπουργείου Παιδείας, ενώ το 1966 διορίζεται ως προϊστάμενος των Τεχνικών Υπηρεσιών.

Από πολύ νωρίς επιστρέφοντας από τις σπουδές του αρχίζει να δείχνει έντονο ενδιαφέρον για την σύγχρονη τέχνη και τις τάσεις που επικρατούσαν στο νησί. Το 1964 αποκτά με την Margaret το 1ο έργο ζωγραφικής τους του Γιώργου Σκοτεινού, ενώ ακολουθούν πολλοί άλλοι πίνακες και γλυπτά κυρίως Κυπρίων καλλιτεχνών ή ξένων καλλιτεχνών με θέματα εμπνευσμένα από την κυπριακή ζωή και το τοπίο. Ως μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Καλών Τεχνών και Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας, γνωρίζει και δημιουργεί φιλίες με πολλούς καλλιτέχνες, όπως τον Στάς Παράσχο, Στέλιο Βότση, Κωνσταντίνο Γιαννικούρη, Γιώργο Κυριάκου, Κώστα Ιωακείμ, Γιώργο Σκοτεινό, Ανδρέα Χαραλαμπίδη, Άγγελο Μακρίδη, Μιχαήλ Κάσιαλο, Γιάννη Γαΐτη, Laurie Burt, Terry Frost και πολλούς άλλους. Υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της ίδρυσης της καλοκαιρινής σχολής Τεχνών του Στας Παράσχου στο Βαρώσι το 1969-1971 και αργότερα το 1972 στην Πάφο, ενώ μαζί ιδρύουν εκδοτικό οίκο. Η αγάπη του για την σύγχρονη τέχνη αντανακλάται και στην πρωτοποριακή, για τα τότε κυπριακά δεδομένα, αντίληψη του, ότι με την ανέγερση κάθε δημόσιου κτηρίου πρέπει να προβλέπεται προϋπολογισμός δαπάνης για εικαστικό έργο – πίνακα / γλυπτό / ψηφιδωτό.

Πεύκιος & Αρχιτεκτονική

Τα πρώτα έργα του παρουσιάζουν σαφείς επιρροές από την υφιστάμενη σχολική αρχιτεκτονική ιδιαίτερα του Δημήτρη Θυμόπουλου. Δεν άργησε όμως να διαμορφώσει και νέους τύπους εκπαιδευτικών κτηρίων, ειδικά Δημοτικών Σχολείων, με το δικό του αρχιτεκτονικό ύφος και φιλοσοφία, όπου και διαφάνηκε ο επηρεασμός από το κίνημα του μοντερνισμού και της Ολλανδικής σχολής. Έτσι η αρχιτεκτονική τυπολογία και μορφολογία πολλών σχολικών κτηρίων που σχεδίασε, αντανακλά τα πιστεύω του στην δημοκρατία, την συλλογικότητα και την ανάγκη για ελεύθερη έκφραση των παιδιών. Χαρακτηριστικά δείγματα της αρχιτεκτονικής του είναι το Δημοτικό Σχολείο Δασούπολης (1964-1965), το Δημοτικό Σχολείο Αραδίππου Β’ (1967), το Ανώτερο Τεχνολογικό Ινστιτούτο (1968), το Δημοτικό Σχολείο Αγίου Ανδρέα ΚΒ’ (1972) και άλλα.

Αξιόλογα Σχολικά κτήρια του Αρχιτέκτονα την περίοδο που ήταν στις Τεχνικές Υπηρεσίες του ΥΠΠ είναι:

Παράλληλα και με την άδεια του Υπουργείου σχεδιάζει και επιβλέπει άλλα σημαντικά έργα όπως:

Τo 1972 παραιτήθηκε από τη Δημόσια Υπηρεσία και δημιούργησε το δικό του αρχιτεκτονικό γραφείο στη Λευκωσία. Το 1974 ο Πεύκιος Γεωργιάδης μαζί με άλλους Αρχιτέκτονες, Πολιτικούς Μηχανικούς, Μηχανολόγους και Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς, όπως τον Θεοχάρη Δαυίδ, τον Χρίστο (Τάκη) Ζεμπύλα, τον Παναγιώτη Σταυρινίδη, τον Μάριο Σανταμά, τον Πάρι Λένα κ.α, ιδρύει την μετοχική εταιρεία CΑΕC (Cyprus Architecture / Engineering Consultants Ltd), με σκοπό την οργανωμένη εξεύρεση εργασίας για τους επαγγελματίες του οικοδομικού τομέα, τόσο στην Κύπρο, όσο και στο εξωτερικό. Με το πέρας των χρόνων ανάπτυξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μελέτη / διατήρηση και συντήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της Κύπρου και ιδιαίτερα της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς, ενώ υπήρξε από τα ιδρυτικά μέλη και Γραμματέας του Παγκύπριου Οργανισμού Αρχιτεκτονικής Κληρονομιάς (ΠΟΑΚ) και του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Κύπρου το 1981. Υπήρξε μέλος της Ομάδας Μελέτης και Επίβλεψης για τη διατήρηση και ανάπλαση της Πύλης Αμμοχώστου που έλαβε το βραβείο της Europa Nostra 1983-84.

Έτυχε πολλών διακρίσεων και βραβεύσεων για σημαντικά αρχιτεκτονικά έργα του, όπως: Βραβείο “Pommee D’ Or” της Διεθνούς Ένωσης Τουριστικών Δημοσιογράφων για το Έργο τoυ “Λαϊκή Γειτονιά” στη Λευκωσία το 1989. Βραβείο “European Museum of the year Award” του Συμβουλίου της Ευρώπης, το 1991 για το Λεβέντειο Δημοτικό Μουσείο Λευκωσίας και Κρατικά Βραβεία Αρχιτεκτονικής στην κατηγορία “Αρχιτεκτονική και Τουρισμός” για το Τουριστικό Χωριό Άγιος Ηλίας το 1992. Το 1996 του απονεμήθηκε ο τιμητικός τίτλος του Διδάκτορα από το Oxford Brookes University.

Διετέλεσε:

• Πρόεδρος του Συνδέσμου Πολιτικών Μηχανικών και Αρχιτεκτόνων Κύπρου (1969-1972)
• μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου (Θ.Ο.Κ.) (1975-1978)
• μέλος της Συμβουλευτικής Επιτροπής Καλών Τεχνών και Μνημείων του Υπουργείου Παιδείας (1965-1972)
• μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Παγκύπριου Οργανισμού Αναπτύξεως Γης (1991-1993)
• μέλος της Europa Nostra
• Πρόεδρος του Κυπριακού Τμήματος του Διεθνούς Συμβουλίου “Μνημείων και Χώρων” – ICOMOS.

Ως ελεύθερος επαγγελματίας είχε μελετήσει ένα μεγάλο αριθμό έργων που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα χρήσεων, όπως ιδιωτικές κατοικίες, τουριστικές εγκαταστάσεις, γραφειακά συγκροτήματα, πολυκατοικίες, μουσεία κλπ.

Έργα του Πεύκιου

Πεύκιος και Πολιτική

Με τον αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο συνδέονταν από τα παιδικά τους χρόνια με στενή φιλία (οι γονείς τους ήταν φίλοι), ενώ υπήρξαν για κάποιο διάστημα γείτονες στις τότε νέες Πολυκατοικίες Ουζουνιάν στην οδό Τρικούπη. Η φιλία με τα χρόνια μεγάλωσε, θέριεψε και απόκτησε ρίζες, με τον Πεύκιο να υποστηρίζει και πολιτικά τον Τάσσο. Το 1977 με πρόεδρο της τον Τάσσο Παπαδόπουλο, ιδρύεται η “Ένωση Κέντρου” και ο Πεύκιος εγγράφεται, ως ένα από τα ιδρυτικά μέλη της. Στις Βουλευτικές εκλογές του 1981 εντάσσεται στο ψηφοδέλτιο της “Ένωσης Κέντρου” για την επαρχία Λευκωσίας, ενώ παράλληλα διατελεί και μέλος της συντακτικής επιτροπής της εφημερίδας Κήρυκας μέχρι το κλείσιμο της το 1994. Το 1989 η “Ένωση Κέντρου” συνενώθηκε με το ΔΗΚΟ και ο Πεύκιος γίνεται ενεργό μέλος του ΔΗΚΟ από το 1990. Μέσα από την θέση του ως μέλος του ΔΗΚΟ, διοργανώνει τον Σεπτέμβριο 2001, στην Πλατεία του Αγίου Κασσίανου, διημερίδα με θέμα “Ο Άνθρωπος είναι η Πόλη” όπου θίγονται θέματα της ενεργού συμμετοχής και του ρόλου του πολίτη στο σχεδιασμό του χώρου που διαμένει και εργάζεται. Στον προεκλογικό αγώνα για ανάδειξη του Τάσσου Παπαδόπουλου, ως πρόεδρο της Δημοκρατίας το 2002, ο Πεύκιος συμμετέχει από νωρίς ενεργά στο προεκλογικό επιτελείο και συμμετέχει στην ετοιμασία των προγραμματικών θέσεων του υποψηφίου για τον Πολιτισμό, τις Τέχνες, την Πολιτιστική Κληρονομιά και την Πολεοδομία, ενώ ακολουθεί τον υποψήφιο Πρόεδρο σε προεκλογικές του εξορμήσεις ανά το παγκύπριο. Η επιλογή του από τον Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλου για την θέση του Υπουργού Παιδείας τον εκπλήττει και τον βρίσκει καθόλα απροετοίμαστο για την νέα θέση που κλήθηκε να αναλάβει.

Ως Υπουργός Παιδείας (2003 – 2007), υπήρξε ένθερμος υποστηρικτής της εργοδότησης Αρχιτεκτόνων για την διεξαγωγή του μαθήματος του τεχνικού σχεδίου στα λύκεια. Αξίζει να σημειωθεί ότι, κατά τη θητεία του επέδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για την αναβάθμιση της αρχιτεκτονικής των σχολικών μονάδων, τις δενδροφυτεύσεις αυτών, αλλά και την ενεργειακή αναβάθμισή τους με εγκαταστάσεις φωτοβολταΐκών συστημάτων. Εξέδωσε πάρα πολλές εγκυκλίους για σχετικά θέματα με πηγές από Ελληνική και ξένη βιβλιογραφία και τεχνικά εγχειρίδια που ο ίδιος έφερε από το Λονδίνο. Δοκίμαζε σε πειραματική βάση διαμορφώσεις αιθουσών σε συνεργασία με εκπαιδευτικούς (π.χ. στο Δημοτικό Σχολείο του Πωμού και Μενοίκου), στην προσπάθεια ενσωμάτωσης εισηγήσεων για νέους τρόπους διεξαγωγής του μαθήματος, είτε στις παραδοσιακές αίθουσες διδασκαλίας, είτε και στα εργαστήρια. Το 2004 τα πρότυπα σχεδιασμού σχολικών κτηρίων, που υπήρχαν υπό τη μορφή όρων διαγωνισμού, γίνονται πλέον επίσημα έγγραφα. Την ίδια χρονολογία ξεκινούν τα Δημόσια Νηπιαγωγεία του ΥΠΠ. Τα κτιριολογικά προγράμματα των Νηπιαγωγείων, Δημοτικών Σχολείων, Γυμνασίων και Λυκείων με μια σειρά τυπικών σχεδίων, είναι τα βασικά πρότυπα σχεδιασμού για αυτούς τους 4 τύπους κτηρίων. Τον Οκτώβριο του 2006, δημιουργήθηκε το Εργαστήρι Εγχόρδων, το οποίο αποτελεί την πιλοτική φάση του Προγράμματος Ανάπτυξης Μουσικών Ταλέντων του Υπουργείου Παιδείας και Πολιτισμού που στοχεύει στην παροχή εκπαίδευσης υψίστου επιπέδου στα έγχορδα όργανα.

Ο Πεύκιος Γεωργιάδης απεβίωσε στις 17 Ιανουαρίου 2007, ενώ παρακολουθούσε ένα πρωτοποριακό συνέδριο που διοργάνωνε το Υπουργείο του για το διαδικτυακό σχολείο.

Γραφειακό συγκρότημα Μέγαρο Χατζησάββα 1967

Γραφειακό συγκρότημα Διδασκαλικού Ταμιευτηρίου Λευκωσίας 1968

Τεχνική Σχολή Αμμοχώστου 1966

Δημοτικό Σχολείο Δασούπολης 1966

Λαική Γειτονιά Λευκωσίας 1980-1982

Τουριστικό Χωριό Άγιος Ηλίας 1992

Ξενοδοχείο Althea,Πρωταράς 2001-2003